Valpolicella jest znanym regionem produkującym wina w prowincji Werona, pomiędzy podgórzem Alp i jeziorem Garda (Lago di Garda) w północnym włoskim regionie Veneto.
Czerwone wina oznaczone jako "Valpolicella" są zwykle wytwarzane z odmian winorośli Corvina Veronese (40-70%), Rondinella (20-40%) i Molinara (5-20%). Winiarz może również dodać do 15% uzupełniających odmian, takich jak Rossignola, Negrara, Trentina, Barbera i Sangiovese.
W tej dziedzinie produkowanych jest również wiele innych gatunków wina, w tym słodkie wino deserowe o nazwie recioto i Amarone, bogate, pełne wino z częściowo wysuszonych winogron.
Najbardziej podstawowe Valpolicellas to lekkie wina stołowe podobne do Beaujolais nouveau, a właściwie - słusznie lub nie - mają tę samą reputację, co niezbyt poważne wina.
Według mojego przyjaciela, który zarządza sklepem z winem w New Jersey, większość zagranicznych konsumentów nie myśli zbyt wiele o Valpolicelli - postrzegają ją jako lekkie, owocowe czerwone wino o małym charakterze lub finezji. Problem jest na tyle poważny, że niektóre winiarnie zaczęły drukować swoje nazwiska dużymi literami i starają się ukryć słowo "Valpolicella".
Szkoda, bo jest trochę do tego wina i może być zachwycające. Ogólnie rzecz biorąc wina mają tendencję do ożywienia w mocnych bukietach, są pełne na podniebieniu z dobrymi owocami, aksamitne i mają przyjemny posmak.
Są również mniej taniczne niż wina z regionów Toskanii i Piemontu.
Przejście do szczegółów :
- Valpolicella Classico jest tym, o czym myśli większość cudzoziemców, gdy myślą Valpolicellę. Jest to lekkie, codzienne wino do picia, zwykle fermentowane w stali, przechowywane w zbiornikach, a następnie butelkowane na wiosnę. Ma żywy bukiet, z nutami kwiatowymi i nutami owoców wiśni lub jagód - to zdecydowanie aromatyczne wino. Na podniebieniu jest lekki, owocowy i z przyjemnym akcentem kwasowości, który pozostawia czyste wykończenie. Nie za bardzo w garbnikach. Powinien być podawany z pierwszymi daniami - makaron z sosami i zupami mięsnymi lub przystawki na bazie warzyw.
- Valpolicella Classico Superiore to bardzo różne zwierzę z powyższego. Chociaż jest zrobiony z tych samych winogron, to leżakuje w drewnie przez co najmniej rok; wydaje się bardziej uporządkowany i interesujący, aw niektórych przypadkach osiąga duże wysokości. Drewno może być albo dużym botti , albo mniejszymi beczułkami , które niektórzy producenci używają do dodawania do wina garbników. Jest pewna liczba kontrowersji w tym zakresie, ponieważ Valpolicella ma charakterystyczny bukiet kwiatowy-owocowy, który jest częściowo przyćmiony nutami wanilii dodanymi przez barriques. Dlatego bardziej tradycyjne winiarnie nie będą z nich korzystać. Zamiast tego, aby dodać garbniki do wina, przekazują je na skórkach i nasionach pozostałych po fermentacji Reicioto (więcej na ten temat poniżej). Uzyskane taniny są lekkie i wydają się być dobrze zaokrąglone, podczas gdy skóry przekazują więcej aromatów do bukietu i dodają intrygującej złożoności do wina na podniebieniu. Ta technika, która jest unikalna dla Valpolicelli, nazywa się Ripassa i może dawać cudowne rezultaty. Chociaż Valpolicella Classico Superiore może być spożywana podczas posiłku, najlepiej będzie, gdy będzie podawana więcej przystawek, na przykład pieczeń.
- Recioto della Valpolicella to jedno z największych i najdziwniejszych win we Włoszech. Wytwarza się go z czerwonych winogron zebranych, a następnie wysycha na półkach do późnej jesieni, kiedy to parowanie znacznie skoncentrowało ich cukry i nastąpiły różne zmiany metaboliczne. Po fermentacji wino dojrzewa w beczkach lub beczkach, a następnie butelkuje. Brzmi prosto, ale pojawia się "wino uwodzicielskie" (cytuję tu z grubego włoskiego przewodnika po winach), purpurowo-czerwony, atramentowy prezent bogów z duszonymi czereśniami na nosie, zmieszany z przyprawami i nutami lukrecji. Podniebienie Reicioto jest słodkie, o cudownych owocowych smakach i dobrze zaokrąglonych taninach, które nadają mu aksamitną konsystencję. Wykończenie jest trwałe i czyste. O tak - Reicioto ma również silne, co najmniej 14% alkoholu. Dobrze pasuje do eleganckich wypieków, a niektóre sugerują również Gorgonzola Dolce. Po fermentacji wino dojrzewa w beczkach lub beczkach, a następnie butelkuje. Brzmi prosto, ale pojawia się "wino uwodzicielskie" (cytuję tu z grubego włoskiego przewodnika po winach), purpurowo-czerwony, atramentowy prezent bogów z duszonymi czereśniami na nosie, zmieszany z przyprawami i nutami lukrecji. Podniebienie Reicioto jest słodkie, o cudownych owocowych smakach i dobrze zaokrąglonych taninach, które nadają mu aksamitną konsystencję. Wykończenie jest trwałe i czyste. O tak - Reicioto ma również silne, co najmniej 14% alkoholu. Dobrze pasuje do eleganckich wypieków, a niektórzy sugerują również Gorgonzola Dolce.
- Recioto Amarone to sucha wersja Reicioto. Nos jest zadziwiająco złożony: ciepły, winny, z duszonymi wiśniami, lukrecją, gorącymi cegłami i mnóstwem innych rzeczy. W skrócie, urzekające i cudowne. Na podniebieniu wino jest bujne z intensywnymi owocowymi smakami i gorzkim podtekstem (amaro znaczy gorzkie), i jest, cóż, włoskie słowo avvolgente (" otoczenie ") - to jak bycie przytulonym. Garbniki są aksamitne, a wykończenie niezwykle trwałe. Znowu to mocne wino. I znów istnieją dwie szkoły produkcji: Ci, którzy używają barriques, i ci, którzy tego nie robią. Wina z pierwszego z nich mają w bukietie trochę przyprawionych nut wanilii, z przyprawami przypominającymi przyprawy, podczas gdy te z nich mają szerszy zakres zapachów owocowych. Szczerze mówiąc, lubię ich oboje. Pod względem serwowania Amarone dobrze komponuje się ze złożonymi i zaangażowanymi daniami mięsnymi, a jeszcze bardziej z serami. Zwłaszcza w podeszłym wieku, i powiedziano mi, żebym spróbował tego z Gorgonzolą Piccante, która raczej przypomina Roquefort.
Jest wielu różnych producentów. Do najlepszych należą: Quintarelli, Bertani, Masi, Tommasi, Zenato, Tedeschi, Tommaso Bussola, Lorenzo Begali, Allegrini, Igino Accordini, Sartori, Nicolis, Degani, Guerrieri Rizzardi, Monte Cariano i Santa Sofia, żeby wymienić tylko kilka.
Na koniec możesz się zastanawiać nad plonami w winnicy. W przypadku podstawowej Valpolicella Classico, dopuszczalna wydajność wynosi 120 kwintali na hektar (około 5 ton metrycznych na akr), a plon wina wynosi 70%. Jest to wysokie i nic dziwnego, że producenci, którzy przesuwają plony do dopuszczalnego poziomu, robią wino żarłokiem. Lepsi producenci mają niższe plony dla Valpolicella Classico, rzędu 70 kwintali na hektar i proporcjonalnie niższe plony dla Valpolicella Classico Superiore. W przypadku Recioto i Amarone dochody spadły do 40 kwintali na hektar (około 1,5 tony na akr). W przypadku obu, waga winogron jest dodatkowo zmniejszona przez odparowanie, więc bardzo mało jest z nich. W końcu Raj powinien się cieszyć małymi łykami.