Classic, No-Cook Tiramisu "

Jeden z najbardziej znanych i lubianych we wszystkich włoskich deserach, tiramisù (czyli dosłownie: "pick me up") jest potomkiem tradycyjnej angielskiej drobiazgi . Drobiazg, który we Włoszech przejawia raczej nieapetyczną nazwę zuppa inglese ("angielska zupa"), jest zasadniczo warstwą biszkoptu sherry, biszkoptu , sosu kremowego i żelatyny o smaku owocowym, z bita śmietaną.

Choć istnieje wiele odmian, klasyczny tiramisù to warstwy herbatników savoiardi (znanych również jako "ladyfingers" lub "gąbka") zanurzonych w espresso i przekładanych kremem z mascarpone i jaj oraz hojnym posypką kakao w proszku lub ciemną czekoladą. Mimo, że jest bogaty, dekadencki i pełen złożonych smaków, i robi imponujący finał każdego posiłku, to jest naprawdę niezwykle prosty - bezkofeinowy deser bez marzeń!

Jak dokładnie zuppa inglese przekształciło się w tiramisù, jest niejasne, chociaż jest stosunkowo nowym dziełem.

Najbardziej rozpowszechnionym zarzutem jest to, że został wynaleziony w restauracji Le Beccherie w Treviso, w regionie Veneto w północnych Włoszech. Carlo Campeol, właściciel Le Beccherie, powiedział, że jego matka Alba Campeol, wraz z cukiernikiem Loly Linguanotto, opracowała recepturę w restauracji w 1971 roku. Podobno zainspirowała go fakt, że po urodzeniu jej syna teściowa przyniosła impuls energetyczny w postaci kremu zabaglione wzbogaconego o espresso.

Inna historia głosi, że tiramisù był po raz pierwszy serwowany w restauracji Alfredo El Toulà, również w Treviso, w latach 60., ale zainspirowany został pick- upem stworzonym w latach 50-tych przez kobiety, które pracowały w chasao casa ( zwanym też burdelem ) .

Carminantonio Iannaccone, w międzyczasie, twierdził w 2007 r., Że wynalazł tiramisù i po raz pierwszy służył mu w 1971 r. W swojej restauracji Piedigrotta - również w Treviso. Wydaje się dziwne, jeśli naprawdę był wynalazcą, że nie powiedziałby nic na ten temat ani nie wspomniał o tym w związku z deserem do 2000 roku, ale kto wie. Jego wersja jest bardziej złożona, z udziałem kilkudniowego procesu robienia zarówno zabaglione, jak i kremu cukierniczego.

Kogo wybierzesz, jedyną rzeczą, na którą możemy być względnie pewni, jest to, że został wynaleziony w restauracji w Treviso w końcu lat 60. lub na początku lat 70 .; nie ma o nim wzmianki w żadnej włoskiej książce kucharskiej do wczesnych lat 80-tych. Jest to niezwykłe w przypadku włoskiego przepisu na deser, z których wiele pochodzi z czasów średniowiecznych - lub nawet wcześniejszych - i zostało przekazane z pokolenia rodzin.

Co będziesz potrzebował

Jak to zrobić

W średniej misce miksującej ubij żółtka trzepaczką lub elektrycznym mikserem ręcznym, stopniowo dodając cukier, aż mieszanina będzie gęsta, puszysta, gładka i blada.

Delikatnie złóż mascarpone w żółtka za pomocą łopatki i odłóż na bok.

W czystej, suchej misce do mieszania ubij białka do sztywnych (ale nie suchych) szczytów.

Delikatnie złożyć ubite białka w mieszankę mascarpone-yolk, pół na raz, i odłożyć na bok.

Wlać kawę do szerokiej, płytkiej miski lub naczynia i szybko zanurzyć kilka Savoiardi w kawie wystarczająco długo, aby je zwilżyć, ale nie tak długo, aż staną się rozmoczone i stracą swój kształt. Ułóż ciastka w jedną warstwę na talerzu do serwowania lub w naczyniu do pieczenia.

Udekoruj herbatniki warstwą kremu mascarpone, a następnie rozprowadź równomiernie kurz z odrobiną kakao w proszku.

Powtarzaj warstwy, aż składniki zostaną zużyte, a na koniec warstwę kremu mascarpone odkurzonego kakao.

Przechowywać w lodówce przez 2-3 godziny lub do czasu, aż będą dobrze schłodzone i twarde.

Podawać prosto z lodówki; nie jest bezpiecznie pozwolić temu naczyniu siedzieć przez dłuższy czas w temperaturze pokojowej ze względu na mascarpone i surowe jajka.

Wariacje i opcjonalne dodatki: